Arras.

Lang geleden waren we op de terugweg vanuit Vias. We rijden door het westen van Frankrijk naar Nederland. Waarom we speciaal in de stad Arras willen overnachten is ons nu ontschoten. We kunnen zelfs geen enkel argument meer bedenken. We gingen toen echter voortvarend op weg naar Arras. In die tijd stond internet nog in de kinderschoenen. Het was voor ons nog niet toegankelijk. In 1989 werd het pas toegankelijk voor academici, laat staan dat wij in 1981 erover konden beschikken. We waren voorzien van simpele ANWB informatie met betrekking tot campings.

In Arras was een gemeentecamping (municipal) zo schreef de kleine gids. Campings waren toen ook nog niet goed aangegeven met richtingborden. Dus storten we ons de straten van de stad, op zoek naar een camping, dé camping. Geen bordjes te zien. Na drie keer rond te zijn gereden via verschillende straten door het centrum en buitenwijken zijn we het wel zat. We komen weer een keer in het centrum en ik zie aan de rechterkant het politiebureau. STOP!! De Peugeot wordt nonchalant op de stoep geparkeerd, we zijn in Frankrijk, dus daar wordt niet zo erg op gelet.

Ik wandel naar binnen en begroet een aardige agent achter een balie. Hij begroet mij ook vriendelijk en ik vertel hem van onze zoektocht. Ik vraag of hij misschien kan uitleggen hoe we bij die camping komen. Hij komt met een soort stadsplattegrond aan en begint te tekenen. In veel te rap Frans vertelt  hij waar we moeten zijn. Mijn blik naar hem moet boekdelen hebben gesproken. Misschien is hopeloos de juiste beschrijving. Hij valt stil en denkt na. Dan roept hij een collega en er wordt weer in rap Frans overlegd. De collega neemt me mee en vraagt waar onze voiture is. Haha, pal voor zijn neus op het trottoir. Nou, volg me maar zegt de man. Verbaasd stap ik in en Hanni vraagt, wat nu? Ik zeg dat ze even moet wachten of ik het goed begrepen heb. Jawel, ik had het goed, een politieauto rijdt heel rustig voor ons uit. Na een paar straten stopt de agent en wijst een andere straat in, daar is de camping. Nou zeg, merci beuacoup enzo. We zijn bij de camping. Het blijkt een waardeloze camping. Klein terrein, geheel ommuurd en dus geen enkel vrij uitzicht. Een heftig opgedirkte dame op leeftijd wijst ons heel vriendelijk een plaats. Een uur later ruiken we nog haar sterke parfum. Slapen gaat lastig, de camping ligt in de stad en aan de route naar het plaatselijke ziekenhuis. Om het kwartier raast er wel een ambulance langs met veel sirenes ingeschakeld. Nee, hier komen we niet weer terug. Foto's hebben we niet meer, maar op internet stond deze foto van het politiebureau. Dat is in de loop der jaren vrijwel niet verandert. We herkennen het weer.