Luxemburg.

We hebben al heel wat tochten door Luxemburg gemaakt. Ook Luxemburg stad hadden we al eens bezocht, lang geleden. Erik van camping Woltzdal had wel een tip voor ons. Voor € 5,- kun je met de trein heel Luxemburg door. Je mag uitstappen en weer instappen waar je wilt. Dat doen we. De auto geparkeerd bij het station van Clervaux, dat is slechts een paar kilometer van de camping. Dit is een mooie manier om de hoofdstad te bekijken. Je kunt een drankje nemen omdat je met de trein bent. We hadden een mooie treinreis en een heel leuke dag in Luxemburg stad. Het is een mooie stad.

Gezellige terrasjes, lekker eten.

Clervaux. Het begin van de treinreis.

Mooie winkels.

Niet alleen gebouwen ook kazemetten

Luxemburg.

We komen ook al heel wat jaren in Luxemburg. Behalve strand heeft het kleine landje eigenlijk alles. Met een klein tentje stonden we eens in Clervaux op de camping. Beviel niet echt, maar vermaken doen we ons altijd. Later kwamen we met een kleine Eriba caravan én een hond weer in Luxemburg terecht. Esch sur Sure was het prachtig gelegen dorpje. Camping heette Im Aal. We waren er al eerder geweest en we vonden het de moeite waard om er nog eens te gaan kijken. Maar het uitlaten van de hond was niet ideaal. We lopen pal langs een redelijk drukke weg. Hond aan de lijn dus en dat vinden we niet leuk. We zoeken naar andere campings en komen na een zoektocht uit in Maulusmühle. Camping Woltzdal was de plek en het klikte meteen.

Zon en schaduw op Woltzdal.

Riviertje de Woltz stroomt langs Woltzdal.

Zowel met de Nederlandse eigenaren als het plekje. Lekker lopen met Jody onze Golden Retriever. Ik denk dat we er nu al zo'n kleine 20 jaar komen. Soms slaan we een jaartje over, maar meestal bezoeken we de familie eens of twee keer per jaar. Vader Theo van Miltenburg is een man die vanachter de bar prachtige verhalen kan vertellen. Hij weet heel veel van de omgeving natuurlijk en ook daarover verteld hij graag. Intussen staat de camping onder de leiding van zoon Erik en zijn vrouw Michelle. Ik denk dat ik nog wel wat verhalen weet. Die komen dan nog wel een keer voorbij.

Luik-Bastenaken-Luik.

In 2007 stonden we weer een weekje op onze favoriete camping in Luxemburg. Camping Woltzdal. Als wielerliefhebber wilde ik en keertje een echte koers "live" meemaken. Een van de mooiste klassiekers in het voorjaar is de wedstrijd Luik-Bastenaken-Luik door de Belgische Ardennen. Ik had het parcours uitgezocht op internet en het leek me het beste om in Houffalize te gaan staan. Dat is ook op een redelijke afstand van de camping. Ik ben al jaren supporter van een Spaanse wielerploeg. In dat jaar was de Franse bank Caisse d'Epargne de sponsor. Dat leverde voor die tijd ook prachtige tenues voor de renners.

Wij dus samen op pad naar Houffalize. Het was er al behoorlijk druk en we vonden een parkeerplek in een soort buitenwijk. Een plaats om de koers te zien was snel gevonden en nu maar wachten. Het was een gezellige drukte met ook nog een soort reclamekaravaan die voor de renners uit reed. We stonden in het centrum en de renners kwamen met piepende remmen naar beneden, om dan een scherpe bocht te maken. Vlak voor onze neus moesten ze weer op gang komen en meteen beginnen aan een steile helling. Heel leuk om te zien en te beleven en ik zag mijn favorieten vlak voor mijn neus voorbij komen. Hanni vond het ook erg mooi om te zien en vroeg of ze nog een keer konden zien. Snel naar de auto en een tiental kilometers verder nog een keer het peloton voorbij zien komen. Nu zagen we ook duidelijk de helikopters van de televisie boven de koers vliegen. Leuke ervaring.

Danila di Luca uit Italië won deze editie en mijn favoriet, de Spanjaard Alejandro Valverde nam de tweede plaats in.

Linker foto: camping Woltzdal.  

Rechts een opname van de koers.

We zijn eigenlijk helemaal niet zo vaak en lang weg, maar wat we een nadeel vinden zijn de katjes. Het kost ons altijd moeite om afscheid te nemen van Coco en Remy. Het is voor ons een grote geruststelling dat vriend Paul al jaren voor onze lieffies zorgt als we weg zijn. Regelmatig krijgen we een berichtje en vaak met een foto als bewijs dat ze happy zijn. Het is wel altijd een feestje als we weer thuis zijn en dat merken we ook aan de katjes.

Foto die ons werd gestuurd door Paul.
De katjes smullen van hun eten.

Ierland. Mooi land. Veel historie en je kunt er wegdromen, ook genieten van muziek. Ik was er al een aantal malen met vrienden geweest. Ik wilde het Ierlandgevoel ook een keer met Hanni delen. Als voorbereiding ging Hanni mee naar een optreden van de Ierse folkband The Dubliners. Fijn sfeertje, maar Hanni was vooral onder de indruk van het prachtige lied The Fields of Athenry. Ook wel het 2e Ierse volkslied genoemd.
We gaan dus voor een week naar het groene eiland. Ik had een route gepland, we landen in Dublin en dan met de huurauto dwars over naar het mooie Galway. Het liep allemaal niet soepel. Vertraging en oponthoud onderweg. We kwamen vrij laat in Galway aan. Snel inschrijven bij de B&B. Dan gauw wat eten en op naar de pubs. Ik had er een paar uitgezocht, maar door de vertragingen hadden we tijd voor slechts een pub. Nou dan gaan we maar naar The Lisheen bar. Hanni vind het best en dat verandert in "geweldig" als we binnen zijn. Terwijl ik een Guinness en een gewoon biertje voor Hanni bestel, begint er een club van ongeveer tien jongens een acapella versie te zingen van The Fields of Athenry. Kippenvel en de avond us helemaal goed.

Foto: the Lisheen bar in Galway.

We zwerven al jaren door Frankrijk. Geweldig boeiend allemaal, vooral omdat we (bijna) geen snelwegen rijden. Ook proberen we elk jaar een ander deel van Frankrijk te bekijken.
Natuurlijk moet ik hier en daar een boekwinkel bezoeken om dingen te lezen en leren van de omgeving. Nu zijn in de dorpen die wij bezoeken meestal geen grote boekenwinkels te vinden.
Soms vind je dan toch wel een mooi boek. Zoals deze, gevonden in een winkeltje op 500 meter van de camping in Agay. Mooi boek en het levert veel inspiratie op om de beschreven dorpen te bezoeken. Zo ligt er een kast behoorlijk vol met dit soort vondsten.

Als het kan gaan we twee maal per jaar op pad. Dat doen we al een paar jaar. Meestal een weekje in april, niet zo ver weg, België en Luxemburg zijn dan favoriet. Het kan dan best wel frisjes zijn 's avonds in de Ardennen.
September is de tijd voor onze grote tocht. Als we eind september weer terug rijden doen we dat ook in drie of vier dagen. Dan is het 's avonds ook vaak gedaan met de warmte.
Hanni is daar tegen gewapend met deze sloffen. Verkregen via Frans Welkamp.

Hier nog een foto van het gebouw zoals ik het met Bert zag. Er staat duidelijk te lezen ; Lengeler Bahnhof. Het blijkt nu een pension te zijn. Misschien vroeger ook al want de tweede foto laat het echte Lengeler bahnhof zien. Er achter is nog net het gebouw van foto 1 te zien.

Vennbahn. Lengeler tunnel.

Op zoek naar de Lengeler tunnel. We hadden het noord portaal ontdekt. Terug naar de camping en daar verteld waar we waren gekomen. We wilden nu toch ook de andere kant zien. Het zuid portaal dus. Er werden topografische kaarten bij gehaald. Uitgebreide studie leerde ons waar we ongeveer moesten zoeken. Het bleek dat ik met Paul heel dicht bij ben geweest. We zagen toen in het dal een huisje staan. Later zal blijken dat het huisje het oude baanwachtershuis is. Met nog een aantal adviezen gaan Hanni en ik weer op pad. Zoeken, draaien, keren. Verkeerde weg, Zo gaat het even door. We rijden in het dorp Wilwerdange. Hier moet het ergens zijn, want soms heeft men het over de Wilwerdange tunnel. We rijden voor de vierde keer door het dorp. Hanni zegt, min of meer terloops, hier is ook nog een weggetje. Stoppen en keren. Ik draai het smalle wegje in en al kronkelend dalen we af in een dal. Dan opeens zie ik het huisje staan. Een baanwachtershuis staat altijd bij de spoorbaan, dus hier moet het zijn. Met de informatie van Viktor Lansink in mijn hoofd, herken ik het een en ander. We gaan lopend een pad in en na een paar honderd meter zie ik het begin van het indrukwekkende bouwwerk. Na nog een klein kwartier.......daar is dan het zuid portaal van de beroemde Lengeler tunnel.

Aansluitend rijden we nog naar Sankt Vith om het streekmuseum te bezoeken. Daar staat een maquette van de Vennbahn opgesteld. Gedurende de volgende jaren reis ik regelmatig, wisselend met Bert en Paul daarheen om meer te ontdekken.
Foto's: de toegang tot de tunnel en een blik in de tunnel. Het baanwachtershuisje.

Zoektocht naar de Vennbahn.

Tijdens een van de tochten door de Belgische Oostkantons viel me een gebouw op. Er staat een naam op het gebouw die mij en Bert erg intrigeerde. LENGELER BAHNHOF was de naam. Vreemd, want er is eigenlijk niets te zien van een station en er loopt zeer zeker geen spoorlijn daar. We verbazen ons enorm en maken er zelfs grappen over. Ik neem mij voor om, hoe dan ook ook achter het verhaal te komen van dit gebouw. Het zal een enorme zoektocht worden, maar ook een enorm leuke en avontuurlijke zoektocht.

Ik leer door veel te spitten op het internet, dat er vroeger een spoorlijn heeft gelopen. Het was de roemruchte Vennbahn. Van Aachen in Duitsland liep de lijn naar Troisvierges in Luxemburg. Bij Lengeler was een station en vandaar nog dat gebouw, wat echter niet het stationsgebouw is. Daar kom ik later nog op terug. Laat ik maar even bij Lengeler blijven. Het bleek me al snel dat er daar in de buurt een indrukwekkende tunnel was om onder de grens van België en Luxemburg de treinen door te laten rijden. Ik zag beelden op internet en werd steeds nieuwsgieriger. Ik herinnerde me een verhaal van Theo van Miltenburg, eigenaar van camping Woltzdal in Maulusmühle. Die vertelde me jaren daarvoor over een verlaten tunnel. Ik koppelde het verhaal van Theo aan de beelden op internet en ging op zoek met Paul Huis in t Veld. We vonden niets, terwijl we voelden dat we er vlak bij moesten zijn. Ik heb de hulp ingeroepen van een expert. Victor Lansink van Railtrash. Hij had die foto's op internet gezet. Hij stuurde een mailtje met foto en daarop een pijl. Daar moest ik zoeken, in de bossen rondom het gehucht Lengeler. Het eerstvolgende bezoek aan de regio was met Hanni. Ik vertelde haar dat ik graag nog een keer wilde zoeken. Natuurlijk ging ze mee.

Op pad en we rijden van de doorgaande weg naar het dorpje. Niets!!! Er staat een dame in haar tuin te werken en ik stop. Ten einde raad vraag ik haar waar we de tunnel kunnen vinden. Ze wijst me de weg. Eerst een weggetje op waar ik volgens het verkeersbord niet mag komen. We rijden door. Dan het tweede pad links tussen de graslanden. We dalen hobbelend het bos in en we komen aan een smal pad. Uitstappen en rechts het pad in lopen en na ongeveer een kilometer, de tunnel. Het is het noord portaal. Blij dat dit het is, maar er moet meer zijn, Viktor had veel mooiere beelden. Dus op zoek naar het zuidportaal.

Foto's van het noordportaal van de Lengeler tunnel. Na lang zoeken samen met Hanni ontdekt.

 

Vakantie Agay 2015.

Ook in 2015 streken we neer in Agay op camping Agay-Soleil. De eerste maal dat we er kwamen hadden we meteen een klik met de dames van de directie, maar ook met enkele vaste gasten. Maurice is een van de vaste en de oudste gasten, hij is nu 89 jaar oud, zijn vrouw 90 en samen komen ze hier al 37 jaar. We kennen Willy een sympathieke Belg en zijn Franse kameraad. Zo zijn er nog wel een paar, Patrick en vrouw Marie-Louise. We vinden dat leuk voor de twee a drie weken dat we er staan. Het is geen kliekje, maar wel "un petit camping, grande familie" aldus nestor Maurice.

Anecdote uit het jaar 2015. We hadden een dag ene een nacht slecht weer gehad. Regen, regen en wind. De dag erna nemen we de stand op bij het clubje en we luisteren of er nog geluiden komen van mensen die hulp nodig hebben. In de loop van de ochtend verzamelen Patrick, Willy en zijn Franse vriend zich bij de stroompaal die dienst doet voor het paadje langs het strand. Ik bekijk het even en denk dat het wel goed komt. Ook Maurice meldt zich ( Maurice is er altijd bij) en gezamenlijk buigen ze zich over het stroomgebeuren. Druk gebarend worden allerlei technische opmerkingen gemaakt. Dat denk ik tenminste, want zover gaat mijn kennis van de Franse taal niet. Patrick komt naar ons toe lopen en vraagt of wij wel elektra hebben. Een korte controle leert ons dat wij wel voorzien zijn. Er wordt met stekkers gegoocheld. Ik doe een duit in het zakje en kom met mijn voorraadje campingstekkers aan. Elke ervaren kampeerder heeft wel een stel verschillende stekkers liggen. Het laten zien van mijn stekkers lost het probleem niet op. De zorgen worden groter en er komen nog een paar mensen kijken en meepraten. Intussen is Maurice weggelopen, eigenlijk zonder dat we het door hadden. Hij komt terug met een piepklein sleuteltje in zijn hand, zijn grijns is zeker tien keer zo groot. Verbaasd stappen we een eindje achteruit als Maurice het sleuteltje in de elektrapaal stopt. Hij opent een deurtje en steekt zijn hand naar binnen. Klik. Merde, we hebben weer stroom roepen de mensen langs het paadje. Maurice bedacht dat het waarschijnlijk de aardlekschakelaar zou zijn. Hij had gelijk. Het is een klein mannetje, maar hij groeide wel een halve meter toen hij van ons allen complimenten kreeg. Maurice is dan wel zo, dat hij het overal op de camping even gaat vertellen. In het vervolg kijken we eerst even of de aardlek wel goed staat.

Maurice verteld aan Philippe hoe hij ontdekte dat de aardlekschakelaar niet goed stond.

Met onze camper op stap. Het is een oudje uit 1992. We hebben er al heel wat aan (laten) opknappen.
Een probleem was de oude gasboiler. Onze garageman had hem nagekeken en volgens hem werkte het ding goed. Ik vertrouw hem helemaal, maar op dit punt dacht ik dat hij het mis had.
Dus toch even navragen bij de camper/caravandealer. Die vermoedde dat het niet goed was en zette de hogedrukspuit tegen de ontluchting en even later kon hij melden dat de oude boiler in ere was hersteld.

We gaan op reis en de boiler doet wat hij moet doen. We douchen niet in de camper, dus hebben we hem nodig om even een afwasje te doen en het keukenblok schoon te maken na het koken.

In Agay aangekomen stellen we alles op en we gaan genieten van twee weken strand, zee, zon , Agay en onze vakantievrienden. Na twee dagen weigert de boiler weer alle dienst. Beetje teleurgesteld bel ik de dealer. Ben je in Zuid-Frankrijk is zijn vraag. Ik bevestig dat. Dan is het zeker warm zegt de man, ook dat bevestig ik. Draai dan het rooster van de inlaat af. Die oude boiler moet goed kunnen ademen. Verbaasd en wantrouwend draai ik het ding er af. Nou ja zeg, de boiler werkt. Het is geweldig. Ons enthousiasme duurt echter twee dagen. We geven de moed op en koken wel even water voor de kleine schoonmaakbeurt. We besluiten om het oude ding te vervangen als we thuis zijn. We zetten er een elektrische boiler in van vijf liter. Meer dan genoeg voor ons.
We zijn er alweer mee weg geweest en het werkt prima. Links de oude en rechts de nieuwe boiler. Ook nog veel kleiner en dus lichter.

Eerste rit.

Na het nodige sleutelen aan de Bürstner gaan we dan toch op pad. De eerste rite verloopt goed en we doen een aantal campings aan.

Dit is de eerste camping van onze grote trip in 2016. Camping Municipal in Thionville. Mooie ligging, want de camping ligt vlak bij het centrum. Aan de andere kant ligt een parkje en van daar loop je zo naar de oever van de Moselle. Wandeling langs de oever van de rivier is leuk. Toen wij er waren was er het "fête de rive"het feest van de oever. Gezellig dat het er was. Muziek en een soort markt. Terrasjes met hapjes en drankjes.