Le Dramont.

We maken een fietstocht. Via de supermarkt in Boulouris rijden we naar de weg die van Saint Raphael naar Agay voert. We passeren enkele calanques, dat zijn inhammen waar men heerlijk beschut kan zwemmen en zonnebaden.

Op de foto een van die calanques bij Boulouris.. We rijden verder en we zijn nieuwsgierig wat er links van de doorgaande weg te zien is. Er staat ook een bord met een pijl naar een camping. Even kijken. De camping lijkt ons niets, we zijn ook niet van plan om Agay-Soleil in te ruilen. wel zie ik het oude station van Boulouris. Even fotograferen natuurlijk.

Het oude station van Boulouris. Daarna fietsen we naast de spoorlijn verder en we komen bij twee mooie meertjes aan. Leuk om te zien, zomaar in het niets eigenlijk. We konden zien dat de meertjes voor recreatie gebruikt werden. Maar hoe komen hier nu twee meertjes??

Dit is dus een van die twee meertjes. Later komen we erachter waardoor dit ontstaan is. We steken de weg over en we komen bij het strand van Le Dramont. Eigenlijk is dit nog niet het strand van Le Dramont, het is de plage du Débarquement. Het is het stuk strand waar de geallieerden de invasie in de Provence begonnen. Het strand is bezaaid met blauwe stenen. Porfier, hoe komt dat nu weer hier. We bekijken even het strand en zien het Ile d'Or liggen. Links van ons steekt de heuvel van Le Dramont omhoog. Bovenop staat de Semaphoor. Er staat een gedenkteken ter herinnering aan de landing hier.

Op deze foto een amfibie vaartuig zoals die hier werden gebruikt bij de invasie.

                                                     Het mysterieuze Ile d'Or.

Le Dramont met op de top de semaphore.

Weer thuis blijf ik nadenken over de twee meertjes. Er waren nog wat dingentjes die me opvielen en bij bleven.

Dus aan de studie. De historie van Le Dramont en de twee meertjes. De meertjes waren eigenlijk steengroeves. Daar werd dat blauwe gesteente (Porfier) gewonnen. Het werd eigenlijk over de hele wereld verscheept. Dus werd er een spoorlijntje aangelegd om de stenen bij de zee en een klein haventje te brengen. De blauwe porfier stenen kom je op veel plekken in Frankrijk weer tegen. Ook verder in Europa werd er gretig gebruik gemaakt van het gesteente uit Le Dramont.

Overzicht van de plage du Débarquement bij Le Dramont. De blauwe stenen, Ile d'Or en de heuvel Le Dramont.

De stenen werden met een treintje naar de zee gebracht. Er werd een tunneltje gebouwd om onder de spoorlijn van Marseille naar Monaco door te rijden.

Het spoorlijntje liep naar beneden, waar een aanlegsteiger was gebouwd voor de schepen.

Met dit soort boten werd het gesteente over water verder getransporteerd.

De oude sokkel waar de steiger aangebouwd werd is nog te zien.

De geallieerden gebruikten dit stuk strand dus om te landen. Ze wisten dat er hier geen landmijnen lagen, omdat de Duitsers zelf deze stenen hier hadden gelegd. De Duitsers gebruikten het ook voor aanvoer van troepen en materieel.

De ruime parkeerplaats ten westen van Dramont achter het strand en van hier trokken de geallieerde troepen verder de Provence in. Bevrijding. Het is allemaal rond de 11e november gebeurd, want overal kom je straten en pleinen tegen met die datum als straatnaam.

Het raadsel van de meertjes is hierbij opgelost.

 

Mensen.

Mensen op de camping.

Een camping is een sociaal gebeuren. Je leeft veel meer tussen en met de mede kampeerders. Het sociale gebeuren staat op een redelijk hoog peil. Geldt niet voor alle kampeerders, je hebt overal kaf onder het koren. Ik lees verhalen van mensen die bij hun tent blijven zitten en genieten van het zwoegen van andere mensen. Gelukkig is het merendeel wel sociaal.
Toen wij de eerste maal op camping Agay-Soleil kwamen, werden we naar de plek gebracht door Sylvie, mede directrice van deze camping. Ze wees de plek aan en gaf een advies hoe we de caravan het beste konden plaatsen. Hanni bleef bij plekje nummer 7 staan, terwijl ik de auto en caravan ophaalde. Toen ik daar weer arriveerde stond Hanni te praten met een kleine oudere Fransman. Het bleek Maurice te zijn. Later meer over deze man. Het is een kleine ruimte waar ik moet manoeuvreren met de bijna 12 meter lange combinatie. Maurice geeft aanwijzingen en roept "stop" als ik iets dreig te raken, een tak of iets anders. Het lukt niet om het spul helemaal goed te plaatsen op de kleine plek. Er zit niets anders op dan af te koppelen en handmatig de caravan in positie te zetten. Als ik de caravan los heb staan komen er meteen hulptroepen aan. Internationaal. Nederlander, Duitser en twee Fransen. Maurice geeft aanwijzingen, later verteld hij dat hij 85 jaar oud is en dus niet mee doet aan duwen en trekken. Met die hulp staat de caravan in een mum van tijd goed. Bedankt, merci bien en dankeschön.

Daar staan we dan. Plek nr 7, onder de bomen en op hemelsbreed 10 meter van het strand. Lopend is het ongeveer 30 meter.

Een jaar later komen we weer aan in Agay en we hebben hetzelfde plekje toegewezen gekregen. Maurice wacht ons al op, hij had bij de receptie gevraagd of wij ook weer kwamen. Het jaar vorige jaar was er heel snel een band ontstaan tussen Maurice en ons. Hij legde ons de eerste dag uit waar het lekkerste brood te vinden was. Hij vertelde waar de visboer zat en adviseerde ons een leuke wandeling langs het "sentier des douanes" het pad van de douaniers. Vroeger liepen hier veel douaniers rond omdat het een geliefde kust was voor smokkelaars om aan te leggen. Volgens Maurice waren de douaniers zelf ook niet te vertrouwen. Hij maakte het bekende gebaar van de hand in de broekzak.

Maar Maurice stond ons al op te wachten dus. Emotioneel weerzien. Ik steek de caravan weer zoveel mogelijk op de plek en de rest moet handmatig gebeuren. Er komt een Fransman aanrennen en er komt een Brits echtpaar aan lopen. "You need help?" nou graag. Zo hebben we weer hulp genoeg. De Britten staan naast ons en we worden min of meer vrienden deze vakantie. Ook het jaar daarna staan we weer samen op de camping met veel plezier en toch laten we elkaar vrij. Niet elke dag bij elkaar op de lip, zoals het vroeger in Vias was. Nu jaren later hebben we nog steeds contact.

We helpen met mooie routes uitzoeken en wandelen samen in de omgeving. Een afscheidsdiner in het restaurant als we weg gaan.

We komen weer aan en pal naast ons staat een rode Volkswagen camper met Zwitsers kenteken. Maurice stelt ons voor aan Pierre uit Zwitserland. Pierre heeft het niet makkelijk. Zijn vrouw is meervoudig gehandicapt. Na een auto ongeluk is ze zowel lichamelijk als geestelijk zwaar gehandicapt. Pierre heeft alle zorg voor haar op zich genomen en neemt haar dus zelfs mee op vakantie naar zuid Frankrijk. Pierre is en blijft een heel optimistische man en bovenal erg vriendelijk. Eenmaal per dag wil zijn vrouw graag even aan de zee kijken. Ze heeft een soort lig-rolstoel en daarmee gaat ze naar het strand. Vanaf de camping moet men met een trapje van drie treden naar het strand. We hebben afgesproken dat Pierre fluit als hij met haar op stap gaat. De hulp van de medekampeerders is enorm. Van alle kanten komen hulpkrachten aangesneld om te helpen. Met vereende krachten duwen we de grote lig-rolstoel naar de strandopgang. Dan tillen we met een paar sterke mannen de stoel op het strand. Er wordt ook gelachen natuurlijk. Maurice komt bij voorbeeld met peddels aan en beweert dat die stoel wel kan drijven. Als mevrouw weer terug wil naar de camper, horen Pierre doordringend fluiten. Er staan dan meer mensen klaar dan er een plekje aan de rol-ligstoel hebben. Hoezo sociaal. We hebben met Pierre ook een leuk contact.

Pierre (links) en Maurice bespreken de dagelijkse zaken op de camping. Maurice loopt vaak rond met een klein harkje. Hij ziet overal wel iets om zijn hulp aan te bieden.

Maurice komt weer even een praatje houden, niet lang, gewoon leuk. Maurice is dus 85 jaar oud als we hem leren kennen. Zijn vrouw is een jaar ouder. Hij rijdt in een mooie BMW Z3 met daar  achter een antieke caravan. Op de foto te zien achter hem. Hij komt al meer dan 35 jaar op de camping. Altijd dezelfde plek en altijd de hele maand september. Hij kwam al op de camping toen de ouders van de beide zusters de camping runden. Iedereen kent hem en hij is een groot deel van de dag aan het zwerven over de kleine camping en maakt praatjes bij al die kennissen die hij heeft leren kennen in de loop der jaren. Zijn slagzin is: petit camping, grande famille.

Het jaar dat we moesten overslaan, omdat Hanni ernstig ziek was, heeft Maurice in emotionele toestand ervaren. Ik had de camping bericht gestuurd dat we niet kwamen en ook de reden er van. Ook had ik gevraagd om het aan Maurice te vertellen en aan een ander Frans echtpaar. We kregen van dat echtpaar een nieuwjaarskaart met de wens dat we elkaar in September weer in goede gezondheid zouden ontmoeten. Toen we het volgend jaar weer terug kwamen was Maurice in tranen dat hij zijn vriendin Hanni weer zag. Iedereen had erg mee geleefd en we werden vorstelijk onthaald.

Zeer sociaal en geen verkeerd woord over de Fransen voor ons.

Woensdag markt in Agay. Een van onze buren keurt fruit voor ons.